‘Beslissingen zijn niet meer dan het begin. Als je er een neemt, duik je in feite in een machtige stroom, die je meevoert naar een plek waar je nog niet van gedroomd hebt op het moment van de beslissing.’
Lieve allemaal,
In de 'bewogen' stilte na mijn haptosessie van afgelopen week heb ik ‘De alchemist’ van Paulo Coelho herlezen. Met de stroom mee...
Een voorgevoel, schrijft Coelho, is ‘een snelle duik van de ziel in die universele levensstroom, waar ieders geschiedenis verbonden is met iedereen en we alles kunnen weten, omdat alles geschreven staat’. En zo leest zijn verhaal zich:
Een jonge herder in Spanje ontmoet een oude man, een vermomde koning, die hem meegeeft: ‘Vergeet niet dat alles één is. Vergeet de taal der tekens niet. En vergeet vooral niet tot het einde van je legende te gaan.’ Als ‘een avonturier op zoek naar een schat’.
Op zijn odyssee naar de piramides in Egypte wordt hij kristalverkoper, trekt hij met een karavaan mee door de woestijn, komt in een oase terecht, beleeft oorlog en liefdes. Als hij twijfelt, vraagt hij raad aan zijn edelstenen ‘Urim en ‘Tummim’. De zwarte betekent ‘ja’, de witte ‘nee’. Hij leert hoe hij zich kan afstemmen op zijn hart - ‘Geef je niet over aan de wanhoop, dan kun je niet praten met je hart’.
Teruggaan is geen optie. Als je je legende niet leeft, zal hij je achtervolgen en zul je dwalen, wetend dat je je eigen legende niet hebt waargemaakt.
De jongen komt een belezen Engelsman tegen in de karavaan, die alles wil weten over alchemie, het transformeren van lood in goud. Na het lezen van de boeken van de Engelsman, zegt hij:
‘Ik heb geleerd dat de wereld een ziel heeft, en dat wie die ziel begrijpt, de taal der dingen zal verstaan. Ik heb geleerd dat veel alchemisten hun legende hebben geleefd en ten slotte de ziel van de wereld, de steen der wijzen en het levenselixer hebben ontdekt. Maar vooral heb ik geleerd dat al die dingen zo eenvoudig zijn, dat ze op een smaragd geschreven kunnen worden.’
Het leven zelf, observeren, het gewone dagelijkse leven – zo leert de jongen de universele taal der tekens. Het transformatieproces is niet zozeer iets doen, maken of toevoegen, maar het leren herkennen van eenheid, de taal der tekens.
Uiteindelijk ontmoet hij een echte alchemist, omdat hij er klaar voor is: ‘Wanneer je iets wilt, zweert heel het universum samen om je droom verwezenlijkt te krijgen.’
Het onmogelijke lukt hem: hij verandert zichzelf in wind. In gesprek met de wind, de zon en de Hand die alles geschreven had, overwint hij de angst om zijn leven te verliezen. Dan wordt het stil en hij begint te bidden: ‘De jongen dook in de ziel van de wereld, en zag dat de ziel van de wereld een deel was van de ziel van God, en dat de ziel van God zijn eigen ziel was. En dat hij dus wonderen kon doen.’
De lange, lange weg die hij aflegt om zijn schat te vinden, voert hem uiteindelijk toch ‘terug’ naar zijn Spaanse dorp, nadat hij voor de zoveelste keer beroofd, berooid en in elkaar geslagen is. En daar is zijn echte schat, gewoon thuis.
De indrukwekkend ‘eenvoudige’ wijsheden die ik tijdens het lezen heb verzameld, raken mijn eigen pad, mijn eigen avontuur van nu. Zo ben ik me ook steeds bewuster van de ‘taal der tekens’. De volle bloemmaan van vorige week stond in het teken van de planeet ‘Cheiron, die je bewust kan maken van een voorouderlijke overdracht die je wilt eren of juist doorbreken. Gebruik de optimistische energie van de Maan om jouw geliefde (zielen)pad schoon te vegen en te belopen.’
Laat dat net nu mijn ‘werk’ zijn…
Het overkomt me steeds vaker, dat ik ‘resoneer’ met wat of wie ik op een bepaald moment tegenkom. Mijn hart raadplegen, vertrouwen hebben in de universele levensstroom, ik oefen me erin en het voelt goed. Het is stiller in mij aan het worden. Het geluid van de stilte klinkt als bij het beoefenen van het drieluik meditatie * mantra * stilte. Soms klein, soms oorverdovend. En voert mij verder naar binnen.
Ik ontmoet jullie graag gauw, in de stilte,
Sai Ram,
Miss Mantra
Bronnen: ‘De alchemist’, Paulo Coelho, 1988 en https://petrastam.com/23309-2/
