Ik geloof in het leerproces

Lieve allemaal,

Afgelopen week was weer bijzonder: ik was alleen, zonder mijn gezin, in ons eigen huis. Zij wilden graag op wintersport en ik niet, dus… Ik merk dat ik er zo wel bij vaar, bij het ervaren van mijn eigen ruimte, mijn eigen energie.

Ik bevind me in een overgangsperiode: ik ben opgestaan voor mezelf, mijn zuiverheid en heldere keuzes heb ik uitgesproken, met chaos tot gevolg. Na chaos daalt het stof natuurlijk altijd weer neer, maar deze keer niet op dezelfde plek. Er is een kentering ingezet. Hoe en wat eruit gaat komen, weet ik nog niet: ik heb vertrouwen in de kracht van het universum.

Als ik me er maar niet tegen verzet en het zo natuurlijk mogelijk laat gebeuren, voelt het ondanks de spanning, onzekerheid, angst en pijn, als een leerproces – sahana vavatu gaat de hele dag door door me heen: ik geloof in het leerproces.

Simpele dingen zijn nu heel speciaal: afwisseling op mijn eigen tempo, alleen zijn of met iemand. Thuis komen op mijn tijd. In actie gaan of in rust, eten en drinken als ik er zin in heb, waar ik wil en wat ik wil. Slapen als ik moe ben, alleen in bed, in mijn eigen energie.

Het verlangen om dichtbij mezelf te zijn, wordt groter naarmate ik het meer toelaat.

Hoe is het voor jou? Samen zijn of alleen? 

Kun je voor je gevoel vrij kiezen voor het een of het ander? 

Hoe voel je je als je alleen bent terwijl je samen met anderen leeft? Hoe voel je je in gezelschap als je alleen leeft?

En … het idee van samenwerking waarvoor ik een intentie had neergezet, krijgt langzaam maar zeker vorm. Helemaal in de sfeer van deze volle maan: het zaadje is geplant, nu komt het erop aan om het aandachtig te voeden, met aandacht en bewustzijn: ik word gedragen door de Liefde van God*. Lees er hieronder meer over.

Vertrouw op de kracht van het universum

Geloof in het leerproces

Voel je gedragen door de liefde

Ik verwelkom jullie graag morgen, woensdag of vrijdag,

Sai Ram,

Liefs van Miss Mantra 🕉

P.S. Lees over de volle maan van nu: https://petrastam.com/volle-maan-24-februari-2024/ 

* Zoals de meesten van jullie weten, is Een Cursus in Wonderen een leidraad en inspiratiebron voor mij. Les 50 was ‘Ik word gedragen door de Liefde van God’. 

Een kaart die ik van de week trok: De Aarde-Engel

'Voel je veilig, en durf het pad te volgen waar je naartoe wordt geleid. 

Wat dat pad ook is, je bent er klaar voor om je vleugels uit te spreiden en te vliegen!'

Goddelijke inspiratie

Lieve allemaal,

Ik groet jullie, terug uit Parijs, waar ik behalve mijn oude liefde ook een deel van mezelf heb hervonden. Ik ben er eigenlijk nog, Parijs zit nog in mij, om niet meer weg te gaan. Of beter gezegd: de verbindingen met de mensen van daar blijven zo levend, ongelofelijk.

Ja, en ik voel ook een hernieuwde verbinding met mijn jonge zelf, de Daphne van toen die de hele wereld afreisde, in haar eentje. Voor werk, of het excuus dat werk me gaf om mensen te ontmoeten, mezelf te herkennen in mensen van ver. Veel kunstenaars voor wie het leven in deze wereld en zijn vaak onnavolgbare kronkels aanleiding geven tot het maken van beelden die er niet om liegen. 

Hun artistieke inspiratie begeesterde mij, raakte mij, en nog. Ik zag de beeldende kunst altijd als een venster op de wereld. Nu zou ik zeggen: hun goddelijke inspiratie raakt iets in mij dat de afgelopen jaren in beweging is gekomen. En in de uitwisselingen die ik deze week met hen had, voelde ik me dichterbij hen dan ooit. Misschien niet zo gek als ik denk aan alle uren, dagen, weken, maanden en zelfs jaren toewijding aan de stilte, de stilte waarin zich mijn innerlijke ruimte openbaart. En daar gebeurt het: de goddelijke inspiratie. 

Kunstenaars hebben een natuurlijk lijntje met hun innerlijke kompas. Zeker de kunstenaars met wie ik me verwant voel: vrouwen die zonder compromis met hun intuïtie hun zielspad volgen. Zij kanaliseren op eigen houtje de oude overtollige energieën en ontdoen zich ervan door het maken van beelden, fotografie, performances.

Van de week liep ik arm in arm door Parijs met mjin dierbare vriend Belkacem, naar de opening van een tentoonstelling in het Musée du Quai Branly. Dit gigantische museum, op een steenworp afstand van de Eiffeltoren, herbergt vele collecties van de vroegere ‘tropenmusea’. En daar heeft mijn vriendin Myriam Mihindou nu een solo, een oervrouw met wie ik lang geleden vele uren heb doorgebracht ter voorbereiding op ons boek over haar werk, Common Skin.

Myriam, afkomstig uit het Afrikaanse Gabon, eert hier de cultuur van de weenvrouwen, de pleureuses, die een belangrijke rol vervullen bij een overlijden. Zij kanaliseren de overgang van het leven op aarde naar het hiernamaals, daar waar de voorouders zijn. Ze overbruggen de afstand. Maken de verbinding voelbaar. Hun gezangen werken als een catharsis voor alle betrokkenen.

Myriams werk is een groot helingsritueel voor de mensheid en het individu in één. En we kunnen gerust van onze meditatiepraktijk zeggen dat wij op onze manier ook een bijdragen leveren aan dit grote geheel.

Het bewust gebruiken van je adem, je stem, je lichaam is essentieel om jezelf telkens weer te aarden. Oefening baart kunst, dus probeer maar uit of je kan aarden, waar je ook bent, of dat nu in je eentje is in een stil bos, of in de overbevolkte stad.

Dit verblijf in Parijs was een mooie oefening voor mij om bij mezelf te blijven. Best een uitdaging, maar het hielp dat ik bijna geen afspraken had. Ik volgde mijn eigen energie zoveel mogelijk. Nam de tijd om te lezen in het fijne boek van Christina von Dreien. En ik stelde me open voor de poëzie van de stad en mijn vrienden. Met ieder van hen voerde ik gesprekken over de dingen die me bezighouden, zoals het volgen van mijn waarheid en mijn keuzes.

De vrouwelijke intuïtieve energie was zo sterk dat mijn vriendinnen verwoordden wat ik voelde, zelfs zonder dat ik hen precies had verteld wat er speelt…. Hopelijk zal de mannelijke energie aanvoelen dat het geen dominantie is van onze kant, maar een diepgekoesterd verlangen om te verbinden en te genezen…..

Weet je welkom,

OM, sai ram!

Liefs van Miss Mantra

P.S. Binnenkort verschijnt er een artikel van mij over het werk van Myriam Mihindou, waarin jullie Miss Mantra wel zullen herkennen, in het kunsttijdschrift kM.

Gezien in Parijs in de tentoonstelling ' Des vies traversées', fotografie Marie Dorigny -

Vrouwenprower: 'marcher nue' - zonodig loop je naakt door het leven, aldus Fatima Mazmouz,

mijn andere superpower vriendin: 'Wat er ook gebeurt, heb vertrouwen in jezelf!'  

Het oog van de storm

Lieve allemaal,

Het nieuwe jaar is losgebarsten, en hoe!

Het piept en kraakt, gaat alle kanten op.

In het oog van de storm is er rust, zeggen ze.

Ik voel vooral spanning en chaos.

Veel gedachten, veel gevoelens.

Weinig vertrouwen, weinig verbinding.

Veel verdriet.

Het lichaam reageert met koorts, griep, pijn en tranen.

Wijze raad van Ganga:

'Vraag je niet af waarom

Zorg dat je bij jezelf blijft en in overgave,

In het moment en grieven niet koesteren,

volledig open.'

En ... de mantra’s zijn voor mij het oog van de storm.

Daar kan ik schuilen, rusten, bijtanken, op adem komen, loslaten.

Thank God for the mantra! Sai ram,

liefs van Miss Mantra

Een nachtje gelogeerd in Amsterdam, dichtbij de Amstel, in ons oude buurtje....