25 september 2022
Lieve allemaal,
Oude liefde roest niet…
Ik heb laatst mijn hart weer eens opgehaald aan mijn liefde voor de beeldende kunst en Marokko. In het CoBrA museum in Amstelveen had ik een weerzien met kunstwerken van oude bekenden van me, kunstenaars met wie ik bijna twintig jaar geleden werkte. Een van hen was de charismatische Farid Belkahia, die in de jaren zestig in Parijs studeerde, daarna de kunstacademie in Casablanca oprichtte en zijn leven lang zijn eigen uitdrukking gaf aan artistieke expressie. Los en zelfs wars van de westerse dominantie ontwikkelde hij zijn eigen beeldtaal, zoals je hieronder kan zien. Wat in Europa en de VS door velen (nog steeds) wordt gezien als etnografische objecten, zie ik als een geestesbeeld dat uiting geeft aan het onuitspreekbare, bezielde van het leven: in dit geval een vrije interpretatie van het lemniscaat.
Tijdens mantrarecitatie kan die oneindige energiestroom wakker worden.
Moge dit beeld van gewijde schoonheid ons morgen leiden in onze meditatie.
Farid Belkahia, zonder titel en ongedateerd: een werk van leer
van grote spirituele betekenis, de oneindigheid
Comments